Wbrew pozorom (i licznym wpisom poniżej) nie jest to film o relacji - człowiek i świat mediów. To znaczy, owszem, jest, ale tylko na poziomie banalnego oglądu. Oto patrzymy na amerykańską rodzinę, która zgodziła się wziąć udział w telewizyjnym, pierwszym w świecie, reality show. Zaczyna się - z jednej i drugiej strony - miło, potem następują zgrzyty, kończy się dramatycznie. Dlaczego? I tu trzeba byłoby zacząć socjo- i psycho- wnikanie w relacje rodzinne, w relacje producenta i realizatorów telewizyjnych, wreszcie w relacje rodziny wobec telewizji. A na dodatek wziąć pod uwagę co i jak przedstawiają nam i sugerują autorzy "Cinema verite".
Film daje sporo do przemyśleń, mówi o nas samych - o zespole ludzi zwanym rodziną, o tych ludziach żyjących ot tak, raz lepiej raz gorzej, ale przecież na zewnątrz najczęściej uśmiechniętych, dbających, by Inni traktowali ich jako dobrą rodzinę. A przecież chodzi o pozory. Te pozory, które z czasem zastępują prawdziwą rozmowę, uczucie, zainteresowanie drugą osobą. W tym filmie katalizatorem prawdziwych postaw w tej rodzinie był reality show. Loudowie zobaczyli siebie z zewnątrz i nie była to piękna fotografia, ale także zostali wmanewrowani w medialną narrację, które mottem od początku jest: nic tak nie ożywia gazety (tv, itp.) jak trup - w ich wypadku rozwód.
W filmie jest wszystko, co trzeba - rzetelna, na miarę scenariusza, gra aktorska, ścieżka dźwiękowa z epoki oraz bardzo ciekawa problematyka. Trzeba tylko chcieć to dostrzec. Do minusów zaliczyłbym sztampowy scenariusz, ustawiający do tego dzieci Pat i Billa jako tło, i zbyt dokumentalne zakończenie, które może zniechęcić widza do puszczenia wodzów.. wyobraźni. Film dobry, ale TYLKO dobry.